In de eerste week na de verhuizing (zie vorige aflevering) liep ik een boekwinkel binnen in het centrum van Leiden. Ik zat nog in een zware roes van mijn nieuwe onderkomen. Mijn oog viel op een kinderboek. De kaft bood een inkijkje in de binnenruimte van een huis met veel houten trappen, vloeren, nissen en twee muisjes van stof op de begane grond. Het zag er knus, gezellig en ruimtelijk uit. De titel van het boek was: ‘Het Muizenhuis. Sam & Julia’. Karin Schaapman was de auteur.
Ik bladerde er doorheen. Afbeeldingen van knusse, volgepakte kamertjes met muizen van grijze stof, het zag er allemaal zeer aaibaar uit. De vele kamertjes en het huis dat ze vormden waren gemaakt van hout (zo oogden ze tenminste). Dit alles maakte een warme en geborgen indruk die helemaal samenviel met die van mijn nieuwe onderkomen.
Mijn appartement is deel van een zolder in een oud gebouw in het centrum van Leiden. Toen mij de woning werd aangeboden ben ik er eerst gaan kijken. Het was liefde op het eerste gezicht. Massieve, bruine balken met een sterke fysieke uitstraling van kracht lopen van de vloer tot aan en over het plafond. Alsof bomen aan de buitenkant van je appartement er doorheen groeien en je dak dragen. Een deel van de muren is naar binnen gebogen waardoor je het gevoel krijgt dat het appartement op jouw maat is gebouwd. Ik ging in een boomhut wonen. Warm en veilig.
Het enige wat me tegenviel waren de kleine ramen waardoor het er op het moment van mijn bezoek schemerig uitzag. Ik was gewend aan de licht- en ruimte-uitstraling van de woningen uit de Wederopbouwperiode (na de Tweede Wereldoorlog zag de toekomst er ruim, licht, open en positief uit).
Bij nader inzien droegen die kleinere ramen echter alleen maar bij aan het gevoel van geborgenheid in het huis. Het uitzicht is er redelijk weids, het wordt er dus geen ogenblik benauwd.
Ik heb het boek van Karina Schaapman onmiddellijk gekocht, liep ermee naar huis en werd daar nog enthousiaster. De volgende dag heb ik het tweede deel ook maar gelijk gekocht: ‘Het Muizenhuis. Sam & Julia in het theater’.
Beide boeken zijn kinderboeken maar kunnen voor volwassenen ook aantrekkelijk zijn. Ze bestaan uit korte, scene-achtige verhaaltjes, geschreven in een eenvoudige heldere taal.
Sam en Julia zijn de twee hoofdpersonen van het boek. Sam is een verlegen muis, Julia een durfal. Ze zijn erg aan elkaar gehecht. De afbeeldingen vind ik het sterkst. Al lezend en kijkend zit je in een warme, intieme wereld. De lichtval op de afbeeldingen is ongehoord mooi en intiem, als warm rood zonlicht in de late middag of vroege zomeravond.
Ik had nog nooit gehoord van de schrijfster, ook al had ze een Zilveren Penseel gekregen voor het eerste boek. Al lezend kreeg ik de fantasie over haar als een oude Joodse (de sjabbat wordt gevierd in een van de verhalen) vrouw die de Tweede Wereldoorlog had overleefd en troost zocht in de zelfgecreëerde wereld van het muizenhuis. Een beetje zoals de mensen in het voormalige Oostblok de kilte en het wantrouwen van de maatschappij ontvluchtten door het huiselijk leven te cultiveren met vrienden, familie, hapjes en (heel) veel drank. In het tweede boek werd echter het (Islamitische) Suikerfeest gevierd, waardoor ik het spoor even bijster was.
Ik ben eens op haar naam gaan googelen en viel daarbij van de ene verbazing in de andere. Blijkbaar heb ik het (Amsterdamse) nieuws van de afgelopen tien jaar in het geheel niet gevolgd.
Volgende aflevering: Zonder Moeder
Bernard blogt hier 